Chronisch tijdgebrek

Mental health is een van de dingen waar ik initieel meer moeite mee heb om over te praten. Er zijn verschillende factoren die meespelen in waarom, en ik kan niet oneerlijk zijn en zeggen dat geinternaliseerde validisme daar niet mee speel. Ik vind het super stoer en goed wanneer andere mensen er over praten, 100% fan van die openheid, maar wanneer ik het doe ben ik bang voor de effecten. Voor het niet sterk gevonden worden.  Angst voor kwetsbaar zijn. Bang dat mensen het gebruiken om mij niet serieus te nemen. Dat ze gaan zeggen dat ik daardoor niet weet waar ik over praat met dingen omdat ik issues heb. Of dat ze mijn lichamelijke klachten gaan devaluen zoals doktors ook doen. En ik ben bang dat wanneer ik er over praat het dingen echter maak, en ik het niet meer wegstop. Dus benoem ik dingen soms wel maar ik ga zelden er dieper op in. Ja ik heb bpd, ocd, ptss, paniekstoornis etc maar over dingen praat ik verder niet echt. Maar wie help ik er mee? Help ik mijzelf ermee? Anderen? Is he

Ik woon in een omgeving waar weinig mensen zich aan de bestaande maatregelen houden, al begrijp ik dat dat zo’n beetje overal telt op dit punt. Eén keer per week ga ik naar buiten voor mijn gezondheid, omdat ik dat moet doen voor mijn lichaam. Ik ga naar een park en onderweg moet ik moeite doen om niet te gillen tegen de mensen die niet even de afstand kunnen houden omdat ze ergens snel langs willen. Gelukkig was daar het ov dat mij enigszins het gevoel gaf dat er meer rekening gehouden wordt met de richtlijnen. Want ondanks dat het advies is dat je als risicogroepen zelf maar moet kijken naar de risico’s die je loopt, of je binnen moet blijven en ondanks dat we consequent praktisch opgesloten worden, valt contact met mensen en naar buiten gaan gewoon niet altijd te vermijden. We hebben namelijk zorg nodig, thuiszorg maar ook gewoon zorg van artsen op locatie. Zorg mijden kan voor gezonde mensen al gevaarlijk zijn en voor mensen met beperkingen al helemaal. We hebben die hulp nodig.  N

Stigma Voor dit stuk heb ik veel terug moeten grijpen naar nieuws in de media. Media gebruikt veel problematisch taalgebruik rondom dik zijn en het probleemoplossend narrative die ik later zal bespreken. Media erkent niet hoe zij bijdragen aan dietculture en dit zal pijnlijk zijn voor sommige mensen. Geldt dit voor jou? Klik dan niet op de links. “Waarom doen we een lockdown, hoe intelligent ook, wanneer deze ziekte enkel ouderen en obese mensen treft?” zegt een tweet van een man waarmee ik mutuals deel. Daar gaan we weer hoor. Ik kijk naar mijn lichaam dat voor zoveel mensen zo afschuwelijk is dat het dood mag. Ik heb rollen en rol door het leven. Is dat echt genoeg mij zo te haten? Als een chronisch zieke gehandicapt persoon in de risicogroep zijn de afgelopen maanden erg stressvol geweest. Het ontbreekt mij aan de nodige zorg en ik heb nieuwe routines moeten aannemen om alles zo veilig mogelijk te maken. Ik kan social media niet op zonder ergens wel te lezen over hoe mensen het ok v

Iemand vertelde mij ooit dat mijn voorhoofd zo raar groot was. Ze gaf aan dat de hoek waarin ik mijn foto’s nam niet goed werkte omdat mijn voorhoofd dan zo intens in beeld was. Ik denk dat ze dacht dat ze mij daarmee hielp. Maar ik ben het niet vergeten. Ipv helpen duurde het heel lang voor ik selfies online durfde te zetten waarop je mijn hele voorhoofd zag. En ik moet eerlijk bekennen dat ik meestal nog bewust niet mijn hele voorhoofd laat zien. Ik weet niet waarom dat nou één van de vele opmerkingen over mijn lichaam was dat ik niet kan vergeten. Vertel mij dat ik dik ben en ik zal mijn ogen rollen en zeggen dat ik het weet. Maar focus meer op details zoals mijn voorhoofd of hoe mensen mij vroeger pesten om mijn lippen omdat ik een volle onderlip heb, en ik ga dat internaliseren.  Dat voorhoofd echter? En trouwens ook die dikke buik? Ze hebben een genetische reden. Ik heb Syndroom van Cowden ook wel bekend als PTEN hamartoom tumorsyndroom. Het is super zeldzaam al is er het vermoed

Toen tijdens hemelvaart alle stranden vol zaten, moest ik het snappen want het was warm. Toen de versoepelingen werden aangekondigd voor iedereen behalve kwetsbare groepen moest ik het snappen want iedereen had al zoveel opgegeven.  Toen de parken vol stroomden was het ja maar mensen willen ook wat, ze hebben al zo weinig.  Toen er gepraat werd of niet gezonde mensen wel of geen bed mochten op de IC’s moest ik het snappen want eugenetisch praten over mensen met een beperking is public discourse.  Toen er foto's werden gedeeld van mensen die zich niet aan de regels hielden, waren er artikelen over hoe dat nazi praktijken zijn de manier waarop we op elkaar en de regelgevingen reageerde en werd er gezegd dat mensen ook gewoon door moesten met het normale leven. Wanneer ik de gevaren aangaf voor mijzelf moest ik mijn mond houden. De kwetsbare groepen waren maar dor hout? Waar doen we dit voor? Ik moest vooral stil zijn, er niet toe doen.  Nu er protesten zijn tegen racisme weten jullie

De maatschappij is niet opeens validistisch, covid19 heeft geïnstitutionaliseerde validisme alleen maar blootgelegd en daar maar moet over gesproken worden.  Het is op dit moment vaker dan normaal niet veilig om te bestaan in een gehandicapt lichaam, offline en ook online, en ook mensen die zich niet in de wereld van disability activism bevinden beginnen het op te merken. Er wordt te krachtig en te machtig gepraat over wat mensen nu echt vinden over ons bestaan en onze lichamen, en deze mensen leren kennen wat hun vrienden al heel lang over ons denken. Dor hout en plaag van de economie. We moeten vooral dood. Het roept een gevoel op die neerkomt op dit: Hoe gaan we als maatschappij herstellen van al die negativiteit? Het is goed dat mensen zien hoe er over gehandicapten gedacht wordt, maar voor ons als gehandicapten is dit echter helemaal geen nieuw fenomeen. Als je als iemand met een beperking het belang van plastic rietjes durft aan te kaarten hoor je eigenlijk ook veelvuldi